چیزهایی را که آدم نمی نویسد و نمی تواند، مهم تر از چیزی است که می نویسد!
اصلا چون نمی توان آن حرف ها را نوشت، این حرف ها را می نویسیم.
اگر می شد همه ی احساسات را با چند کلمه ی محدود بیان کرد، پس این همه واژه و جمله برای چیست؟ برای کجاست؟
بیخود نیست می گویند ارزش آدم ها به حرف هایی ست که برای نگفتن دارند.
زندگی، یعنی یک سال پرید!
روزگاری، نزدیک همین حالایِ امروز، کسی بود، سراغی از من می گرفت!
دیگر سری نمی زند!
راهمان دور و ...
خدا را چه دیدی عجماء شاید دوباره به دیدنم بیاید!
... و دیگر جوان نمی شوم، نه به وعده ی عشق و نه به وعده ی چشمانی
و دیگر به شوق نمی آیم، نه در بازی باد و نه در رقص گیسوانی...
چه نا منادی تلخی...!
عجماء! عجماء! بهار من کو!؟ اردی بهشتم...
اردی بهشت، بهشت درون من ست عجماء!
اردی بهشت را دوستش دارم...
راهمان دور و دلمان کنار همین گریستن است!
حالا هر که از روبرو بیاید بی تعارف صدایش می کنیم بفرما
امروز مسافر ما هم به خانه برمیگردد...
