بوی اردی بهشت

عجماء! بوی بهشت می آید.

بوی لطیف اردی بهشت.

ملائک دوباره درهای بهشت را باز گذاشته اند...

حرف زدن

 به این می گویند حرف زدن. فکر میکنم همین باشد. وقتی کلمات بیرون می آیند، در هوا پخش می شوند، لحظه ای می مانند و بعد می میرند.

این همه واژه برای چیست؟

چیزهایی را که آدم نمی نویسد و نمی تواند، مهم تر از چیزی است که می نویسد!

اصلا چون نمی توان آن حرف ها را نوشت، این حرف ها را می نویسیم.

اگر می شد همه ی احساسات را با چند کلمه ی محدود بیان کرد، پس این همه واژه و جمله برای چیست؟ برای کجاست؟

بیخود نیست می گویند ارزش آدم ها به حرف هایی ست که برای نگفتن دارند.

کوچه خلوتی را می خواهم

همگان به جست‌ و جوی خانه می‌ گردند
من کوچه‌ ی خلوتی را می‌ خواهم
بی‌ انتها برای رفتن
بی‌ واژه برای سرودن
و آسمانی برای پرواز کردن
عاشقانه اوج گرفتن 
رها شدن

کم نیستند شادی ها

کم نیستند شادی‌ها
حتی اگر بزرگ نباشند
آنقدر دست نیافتنی نیستند
که تو عمری‌ست
کز کرده‌ای گوشه جهان
و بر آسمان چوب خط می‌کشی به انتظار
حبس ابد هم حتی، پایان دارد
پایانی بزرگ و طولانی
چه آسان تماشاگر سبقت ثانیه‌هاییم
و به عبورشان می‌خندیم
چه آسان لحظه‌ها را به کام هم تلخ می‌کنیم 
و چه ارزان می‌فروشیم لذت با هم بودن را
چه زود دیر می‌شود
و نمی‌دانیم که؛ فردا می‌آید
شاید ما نباشیم 

یک سال پرید

زندگی، یعنی یک سال پرید!

روزگاری، نزدیک همین حالایِ امروز، کسی بود، سراغی از من می گرفت!

دیگر سری نمی زند!

راهمان دور و ...

خدا را چه دیدی عجماء شاید دوباره به دیدنم بیاید!

مسافری گم شده

همین دم دمای صبح

ستاره ای به دیدن دریا آمده بود

می گفت ملائکی مغموم

ماه را به خواب دیده اند

که سراغ از مسافری گم شده می گرفت...

گاهی به آسمان نگاه کن

گاهی به آسمان نگاه کن...

ماه بالای سر تنهاییست...

دستت را به من بده

دستت را به من بده
نترس
با هم خواهیم پرید
من از روی رویاهایی که رو به باد و
تو از روی بوته های باران پرست
امید و علاقه ی من از تو
اندوه و اضطراب تو از من
واژه ها ، کتاب‌ها و ترانه‌های من از تو
سکوت ، هراس و تنهایی تو از من
هلهله ، حروف ، هر چه هست من از تو
درد ، بلا و بی کسی‌های تو از من
زندگــــــــــــــی کن شازده کوچولو
دنیا همین طور نمی ماند

و دیگر جوان نمی شوم

... و دیگر جوان نمی شوم، نه به وعده ی عشق و نه به وعده ی چشمانی

و دیگر به شوق نمی آیم، نه در بازی باد و نه در رقص گیسوانی...

چه نا منادی تلخی...!

هوای حوصله

عجماء! هوای حوصله ابری ست...!

نامه ها

عجماء! عجماء! بهار من کو!؟ اردی بهشتم... 

اردی بهشت، بهشت درون من ست عجماء!

اردی بهشت را دوستش دارم...

راهمان دور و دلمان کنار همین گریستن است!

حالا هر که از روبرو بیاید بی تعارف صدایش می کنیم بفرما

امروز مسافر ما هم به خانه برمیگردد...