تنها، آدم های دیوانه را دوست دارم؛
آدم هایی که دیوانه ی زندگی اند،
دیوانه ی حرف زدن،
دیوانه ی نجات یافتن،
در یک آن، خوره ی همه چیز هستند،
آدمهایی که هیچوقت خمیازه نمی کشند، حرفهای معمولی نمی زنند،
فقط می سوزند، می سوزند، می سوزند...
در راه - جک کرواک
در هوای تو، نفس تنگ شود، باکی نیست
آسمان گر چه زمین گیر شود، خاکی نیست
چشم تو، باده ترین جامِ حلالی است که هست
در مقامی که همان حال محالی است که هست
افشین یداللهی
عجماء جان ...
انسان‌های روی زمین، چقدر راحت از هم عبور می کنند! خیلی راحت ...
بیشترشان انبار خودخواهی و منفعت طلبی شده‌اند. استفاده‌ی شان که از هم تمام شد، حق به جانب، بد و بیراهی می‌گویند و طلبکارانه همه چیز را رها می‌کنند و می‌روند. چون دیگر برای هم صرفه‌ای ندارند، چون به قول خودشان زندگی‌شان، با بودنِ هم، خراب می‌شود!
این‌ها همان‌هایی هستند که از بالا فقط باید نگاهشان کرد و به خاطرشان دل سوزاند. می توانستند خوشبخت باشند!
چنین است رَسم سرای سِپَنج ...
اگر عشق
آخرین بهانه‌ی بی‌دلیلِ ما نیست
پس آمده‌ایم اینجا
چه خاکی بر سرمان بریزیم ...؟
سید علی صالحی
