شازده کوچولو گفت:
گلِ من گاهی بد اخلاق و کم حوصله و مغرور بود.
امّا ماندنی بود...
این بودنش بود که او را
تبدیل به گلِ من کرده بود.
روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم خرده هوشی
مادری دارم بهتر از برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که دراین نزدیکی است
من مسلمانم
قبله ام یک گل سرخ
جانمازم چشمه مهرم نور
دشت سجاده من
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم
در نمازم جریان دارد ماه جریان دارد طیف
سنگ از پشت نمازم پیداست
همه ذرات نمازم متبلور شده است
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو
من نمازم را پی تکبیره الاحرام علف می خوانم
پی قد قامت موج
t.me/minimugraphy
instagram.com/minimumiinii
طبقه بندی موضوعی
-
عجماء جان...
(۶۸) -
از...
(۹۰) -
عکس نوشت
(۹)
-
من یک دلواپسِ افراطیِ بی سوادم!
(۱۱)
بایگانی
- اسفند ۱۳۹۷ (۳)
- بهمن ۱۳۹۷ (۴)
- آذر ۱۳۹۷ (۲)
- آبان ۱۳۹۷ (۲)
- مهر ۱۳۹۷ (۲)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- خرداد ۱۳۹۷ (۱)
- ارديبهشت ۱۳۹۷ (۳)
- فروردين ۱۳۹۷ (۴)
- اسفند ۱۳۹۶ (۲)
- بهمن ۱۳۹۶ (۲)
- دی ۱۳۹۶ (۵)
- آذر ۱۳۹۶ (۱)
- آبان ۱۳۹۶ (۲)
- مهر ۱۳۹۶ (۱)
- شهریور ۱۳۹۶ (۳)
- مرداد ۱۳۹۶ (۲)
- تیر ۱۳۹۶ (۷)
- خرداد ۱۳۹۶ (۲)
- ارديبهشت ۱۳۹۶ (۴)
- اسفند ۱۳۹۵ (۱)
- بهمن ۱۳۹۵ (۱)
- دی ۱۳۹۵ (۳)
- آذر ۱۳۹۵ (۲)
- آبان ۱۳۹۵ (۱)
- مهر ۱۳۹۵ (۲)
- شهریور ۱۳۹۵ (۱۱)
- مرداد ۱۳۹۵ (۷)
- تیر ۱۳۹۵ (۷)
- خرداد ۱۳۹۵ (۵)
- ارديبهشت ۱۳۹۵ (۲)
- فروردين ۱۳۹۵ (۱۷)
- اسفند ۱۳۹۴ (۳)
- بهمن ۱۳۹۴ (۵)
- دی ۱۳۹۴ (۹)
- آذر ۱۳۹۴ (۱)
- آبان ۱۳۹۴ (۱)
- مهر ۱۳۹۴ (۱۰)
- شهریور ۱۳۹۴ (۵)
- مرداد ۱۳۹۴ (۸)
- تیر ۱۳۹۴ (۱۲)
- خرداد ۱۳۹۴ (۲)
آخرین مطالب
- ۲۴ اسفند ۹۷ ، ۲۱:۰۱ خوشا
- ۱۵ اسفند ۹۷ ، ۰۰:۱۶ می خواهمت
- ۰۴ اسفند ۹۷ ، ۲۲:۲۷ دل
- ۲۲ بهمن ۹۷ ، ۰۱:۳۴ آدم های دیوانه
- ۱۱ بهمن ۹۷ ، ۱۹:۰۲ چشم تو
- ۰۹ بهمن ۹۷ ، ۱۷:۱۵ انسان‌های زمینی
- ۰۸ بهمن ۹۷ ، ۲۰:۱۳ بهانه‌ی بی‌دلیل
- ۰۷ آذر ۹۷ ، ۰۱:۲۹ یک تنه
- ۰۳ آذر ۹۷ ، ۱۷:۴۶ شب های پاییز
- ۳۰ آبان ۹۷ ، ۲۳:۴۸ لذّت فراموشی
روی زمین بوی بهشت می آید عجماء
کدام فرشته درهای بهشت را رو به زمین باز گذاشته...؟
بوی اردی بهشت روح را مست می کند
انگار کنم همه ی بهشت، اردی بهشت باشد...
دنیا کوچک‌تر از آن است
که گم‌شده‌ای را در آن یافته باشی
هیچ‌کس اینجا گم نمی‌شود.
آدم‌ها به همان خونسردی که آمده‌اند،
چمدان‌شان را می‌بندند
و ناپدید می‌شوند
آن‌چه به جا می‌ماند رد پائی است
و خاطره‌ای که هر از گاه پس می‌زند
مثل نسیمِ سحر
پرده‌هایِ اتاقت را!
سکوت، بند گسسته است
کنار دره درخت شکوه پیکر بیدی
در آسمان شفق رنگ
عبور ابرسپیدی
نسیم در رگ هر برگ می دود خاموش
نشسته در پس هر صخره وحشتی به کمین
کشیده از پس یک سنگ سوسماری سر
ز خوف دره خاموش
نهفته جنبش پیکر
به راه می نگرد ...
«سهراب»
(لابلای صخره های مسیر صعود به کلکچال)
